Orhan Veli’nin Garip’teki önsözü ve şiirleri, onun şiirde yapmak istediği devrim için bir praksis, stratejik bir hamledir. Bu her şeyden önce kendisine kadar gelmiş bütün şiir prosedürlerini yerle bir etmek için yazılmış yıkıcı bir manifestodur.

Kişi, içinde kendini özdeşleştirdiği bir kolektife teslim olup her toplumsal sorunu bir “millî mesele” olarak kodlamaya yönelik reflekslerle hareket ettiğinde en acımasız “psikopat”tan çok daha radikal bir katil haline gelebilir. Sıradan bir devlet memuru ya da “masum” bir vatanperver olduğunu sandığı anda bile.

Eskiden şuna inanırdım: Herkes kendi romanını içinde taşır. Yaklaşık yüz yıl arayla yayımlanmış iki romanda uzak bir akrabalığın göz kırpışını ilk fark ettiğimde düşüncem şöyle değişti: Roman, okurunu içinde taşır.