Gündem

Ağzımız maskeyle kapatılmış (işlevi yanında sembolizmini de es geçmeyelim) ve üretimin iyice dışına itilmişken, birbirimizden korkar halde geçireceğimiz bir ‘resetlenme’ sürecinden ne umabiliriz?

Bu salgın veya kolektif içe dönme süreci sadece adada yaşayan birisini değil, herkesi birer adaya dönüştürdü. Kendi kabuğuna ve kendi kıyılarına çekilen binlerce arşipelago/takımada gibi oldu yeryüzü.

Umudum o ki, Cannes gibi şaşaalı festivallerin ve star sisteminin tozu dumanı dağılınca da sinemanın gerçek Everest’lerini görmeye başlarız.

William Burroughs! Onun bize anlatmaya çalıştığı virüs dünya artık hepimize görünür oldu. Kontrol ve Gözetim üzerine daha dikkatli düşünmek için bir neden daha.

Kentsel mekanlarda bir araya gelmenin, paylaşmanın ve çatışmanın insanın nasıl “ikinci doğası” olduğunu yeniden idrak ettik, ediyoruz. Şairin lafını bükerek ifade edersek, ‘biz ötekine mecburuz’ diyebiliriz.

Tek dileğim, salgın bitince, yeniden hatırladığımız iyilik ve vicdanın egemenliğinin devam etmesidir. Belediye ve mahallelilerin kurduğu dayanışma ağları buna en güzel örnek.

Her şey biraz sinemalaştı, ekrana taşınmak anlamında. Uzun sürerse, çevrimiçinde yenilikler de ortaya çıkabilir. Doğrudan demokrasiye doğru!

“Hiçbir şeyin garantisi yok” üst metni, evin atmosferinde asılı duruyor. Başta rahatsız oluyordum, “yine mi sen?” diye. Sonra “madem öyle” ruh haline girdim.

Devletimizin süreci olağanüstü iyi yürütmesi nedeniyle gündelik hayatımız etkilenmedi. Twitter’a daha az girdik, eve televizyon aldık. Böylece merkez medya haberlerine inancımız katlanarak arttı.