Bu bölümde, güncel kitap eleştirilerinin dışında kalan, bir ‘fikir’ üzerinden ilerleyen yazılara yer vereceğiz.
Kasa Galeri’de “Bir İhtimal Daha Var: Açık Mekan ve Sanatçı Kolektifleri Üzerine” başlığı altında düzenlenen konuşma ve tartışmalara dair şahsi bir değerlendirme ve “eksik” kalan yönlere dair birkaç tespit.
Haluk’un da kişisel bir yerden aktardığı Zen, fotoğraf ve edebiyat yolculuğu, kendi yolculuğumu tekrar gözden geçirmemi ve yolumla tekrar yüzleşmemi sağlayacak kadar derin ve anlamlıydı.
Masamın üzerindeki kalemtıraşa ve artıklarına sanat nesnesi gözüyle bakmamam ya da bunları şekilde sunmamam için tarihsel alışkanlıklar ya da dogmatik meseleler dışında sanatsal ya da felsefi hiçbir neden yoktur. Bir şeylerin özü olduğuna inanan antik insanlardan değilseniz, sanat nesnesinin zaten bir iletişim ağı içindeki geçici bir düğüm olduğunu bilmesiniz de seziyorsunuzdur.
Allen Ginsberg’ü diğer beatniklerden ayıran en önemli şey herhalde Amerikan ideolojisini radikal bir biçimde reddetmesi ve zıt kutba, komünizme her zaman yakın durmasıdır… Beat kuşağı yazarları içinde Küba’ya ve Çin’e giden, Amerika’nın baş düşmanlarını ziyaret ve tecrübe eden tek kişi de oydu.
Turgut’un tarihten, dilden, kendilikten şüphe etmesi, Manzaranın Keşfi ve İçselliğin Keşfi’yle olduğu kadar, Ölümün Keşfi sayesinde de gerçekleşmiştir.
Düşünün Stubbs, sırf içki içilmesin diye üniversite şenliklerinin yasaklandığı şu günlerde, çok şarap içip duvarlara “Normal insan kurgudur!” yazmaktan haddinden fazla keyif alıyoruz… Şunu söylemeliyim Stubbs, kaleme aldığınız metinde “teorik şişkinlik” ifadesiyle bahsettiğiniz “French Theory,” coğrafyam adına büyük bir umut teşkil ediyor.
Kültürel etkinlikler şehir suçlarını gizlemek için nasıl kullanılır? Ve bunlara katılan yazar ve sanatçılar aslında neye destek vermiş olurlar?
‘Kızıl Damga’ bir ergen gibi, bir ergen kadar eşiktedir.
Türkiye çağdaş sanatında ‘benzer işler’in sayısında görülen artış üzerine, kapsamlı bir şekilde düşünen bir yazı. Çıkış noktası, malum Mamut vakası.
Sıkıntı, uyumsuz, kaygı ve ölüm gibi izleklerin egemen olduğu “Tragedyalar,” esas itibariyle olamamanın tragedyasıdır. Egemen söylem/tanrılar ile hiçlik arasındaki gerilimde kahramanlar, ne söyleme yönelik uymacı bir tavır takınabilirler ne de kendi varoluşlarını anlamlı bir biçimde tanımlayabilirler.