Bu bölümde, güncel kitap eleştirilerinin dışında kalan, bir ‘fikir’ üzerinden ilerleyen yazılara yer vereceğiz.
Yazının, edebiyatın yatağından çıkmış, yazıyı dayanak yapıp kurulmuş bir edebiyat değildir Tekin’in yazısı. Yazının dışındaki kaygı, ölçü ve sesi, coşkuyla ve gür bir güçle yazıya taşımış, edebiyatın alışılmış imlasını değiştirmiş bir edebiyattır Latife Tekin romancılığı.
Tekin başlangıçtan beri hep orada olan, ama asla tamamlanamayan bir yoksulluk kavramını ele alarak farklılaşır. Yoksulluk her yerdedir ona göre ve aslında çoktan oradadır. Mekâna ilk gelen konuktur.
Latife Tekin’in kendi gerçekliğini arayışı, dili bozmakla başlar. Dille oynamak, içine doğduğu dili değiştirmek, toplumda gördüğü aksaklıkları kökünden değiştirmeye girişmek gibidir.
Bir açıklığın bir şeyi daha iyi gizleyebileceğinin bilgisini, evin hangi tekinsizliği bize öğretmiş olabilir? Evde gizlenmiş olan şeyin sayıklanışını en çok duyan eşya ahşap mı, çelik mi, sırça mı, kumaş mı?
‘Sevgili Arsız Ölüm’ metin olarak sürekli genişleyen, diğer metinlerle yan yana gelmeyi arzulayan ve Avrupa merkezli bir yorumu yeniden üretmeyen edebiyat ağının bir parçası, nihai olmayan bir bileşeni olarak düşünülebilir.
Ahmet Ergenç’ten “Latife Tekin edebiyatında yazı ne hallere bürünür, nasıl bir yaşamsal ve politik aygıttır?” sorusu üzerine düşünen bir liste.
“Temsiliyetin kendisi ile birlikte izleyicinin öznelliğinin de krize atılabildiği, krize atlayabildiği bir sanat anlayışıdır dezonans.”
Bulunduğumuz çağın koşulları içinde pandemi sürecinin yaşattığı güçlü deneyimler kolektif algıda başlayan heyelanı ileriye taşıma fırsatı sunuyor.
Bilge Demirtaş ve Can Gündüz, Ulus Baker’in ölümünden bir yıl sonra, 2008’de düzenlenmeye başlanan ‘Ulus Baker Buluşmaları’nın ilki kapsamında hazırladıkları sunumları Post. Dergi için yazıya döktü.
Ortak bir mekan kurma, bu mekanda yer alacak özneleri ve nesneleri tanımlama etkinliği olarak sanat, kökensel travma anlatılarından ve ‘şimdi’nin teolojisinden kopartılıp radikal bir politika oluşturabilir mi?