Bu bölümde, güncel kitap eleştirilerinin dışında kalan, bir ‘fikir’ üzerinden ilerleyen yazılara yer vereceğiz.
Zamanı dondurmak, köşeleri ve açıları mutlaklaştırmak iştahıyla esriyen burjuva aklı ve ahlakı yumurtayı salt besine indirgemekle kendini teskin edemediğinden, onu yenmeyecek kadar da kıymetsizleştirmiştir. Yani yumurtaya yaptığı şeyi işçi sınıfına, emeğe ve çalışmaya dönük korkusuyla baş etme protezi olarak da görmek gerekir.
Atay’ın Tutunamayanlar’ı içselliğin/manzaranın/’ben’in kendisinin de bir tür siyaset olduğunun açık edilişidir.
“Tutunamayanlar,” herhangi bir zemin kurulduğu andan itibaren bir altüst oluşla onu meşruiyetsiz kılan, çoklu seslerin, ötekinin, dışarlıklı olanın, merkez-dışı olanın, tutunamayanın, meczup oluşun romanıdır. Tutunmak bir ‘köken’ edinmektir. Oysa ‘köken’ yoktur.
KHK ile görevinden ihraç edilen yazar Pelin Buzluk için bir yazar arkadaşından savunma ve destek metni.
Bu topraklarda gelişecek olan bir Sitüasyonist hareketin başarısı (böyle bir hareket olacaksa şayet) şu belirsizlik hissine, sömürgeciliğe ve faşizme yüzünü dönüp dönmemesine, kapitalist gündelik hayata getirdiği sert eleştirilere ve bu kıyameti, bu tahammül edilemez olanı duyulur kılıp kılmadığına bağlı olacaktır.
Sovyet ütopyası kadınların ev işçiliğini üstlenmemesinin devrimci niteliğinin bilincinde olarak yeni, devrimci bir yaşam tarzı yaşatmaya çalışmıştı. Yaratıcı ve paylaşımcı bir eylem olarak yemek yapmanın eğlenceli bir şey olduğunu teslim ederek, bir kez daha tekrarlayalım: Kahrolsun Ev İşçiliği, Çocuk Bakımı ve Mutfak Köleliği!
Geleneksel solun politik krizini izleyen entelektüel kriz, bizi, temsile dayalı olmayan bir demokrasi düşüncesinin kaynaklarına kadar sürüklüyor ve işte tam orada karşımıza zamanını aşan bir aşırılık, bir anomali olarak Spinoza çıkıyor.
Plath’in şiirlerinde fazlasıyla incitilmiş kadın kimliği kendini gösterirken, Marmara’da daha “androjen” bir kimlik var. Hatta Plath’in istisnasız her şiirinin öznesi olan “Ben”in, Marmara’nın bazı şiirlerinde “Biz”e, o ve onun gibi olan, hayatın karşısında anlaşılamayan, giderek yıpranan cinsiyetsiz bir kitleye dönüştüğünü görebiliyoruz. “Gizemtaşıyıcı” ismini veriyor bu kişilere Marmara.
“Atomların hareketleri bu kadar çeşitlilik gösterdiğine göre bu şekilde bir araya gelen parçacıkların ileride tekrar aynı şekilde bir araya gelip başka bir Montaigne’i var etmeleri ihtimal dışı değildir.”
Camp, kitle kültürü çağında nasıl dandy olunur sorusunun cevabıdır. Dandy aşırı büyümüştür. Duruşu, tepeden bakıcıdır ya da usanmış. Nadir duyumların peşine düşer, kitlesel beğeniyle lekelenmemiştir. Eski usul dandy vulgerlikten nefret ederken Camp aşığı yeni dandy ise vulgerliği takdir etmektedir. Dandy’nin sürekli gücendiği ve sıkıldığı yerde, Camp’in ustası sürekli eğlenmekte, keyiflenmektedir.