Blanche, Stanley ve Stella kadın ve erkek ilişkilerinin tarihselliği açısından süregelen eşitsizliği ve bunun trajedisini sahneliyor. Sınıfsal sömürünün yarattığı ezilmişliğin ve aşırı şiddetin, toplumsal cinsiyet ekseninde kendini nasıl başkaca ürettiğini de gösteriyorlar.
Belma Fırat, ataerkinin dile sızan, erkek egemenliğini perçinleyerek kadının ikincilliğini oluşturan belli başlı kelimelerini öykülerine içleyerek çiğneyip, kendi öykü karakterlerine de arada yaptırmayı sevdiği gibi kusuyor.
Süreyya, kadınlık hallerini tekdüzeliğe, tek bir hale indirgeyip onları sıkıştırdıkça sıkıştıran ataerkinin dayatmalarına karşılık kadınlığın üretken ve çok sesli hallerini vurgular. Başkaldırarak kendi olma macerasına atılan, acıyan, kanayan ama yine de kendi olmak için verdiği mücadele sonucu kendi olabildiği için kendi ile el sıkışan bir kadındır o.
Günümüzün abartılı hallerini düşündüğümüzde, öykülerdeki duygusallığın ölçülülüğünün bir anımsatarak öğretme hali olduğunu söyleyebiliriz. Ölçülülük derken, yazarın vıcık duyarlılıklar, çığırtkan sevgiler ve yakıcı öfkelerden uzak durarak her duyguyu bütün derinliğinde ve sadeliğinde okura geçirmesinden bahsediyorum.