Derrida için ancak “armağana/bağışlamaya musallat olan egemenliği ya da egemenlik arzusunu” aşan bir bağışlama, bağışlama adını hak edebilir… Oysa Necip Fazıl’ın merhameti hep bir sınıra takılır; yasaya, Tanrı’ya, kimliğe, hiyerarşiye.