Emek Bizim İstanbul Bizim inisiyatifinden Zeyno Pekünlü ve Enis Köstepen’le “Özgürleşen Seyirci: Emek Sineması Mücadelesi” belgeselini ve daha genel anlamda kent hareketleri, kamusallık ve kolektif sinema konularını konuştuk.
“Ne kadar çaban varsa umut hakkın da o kadardır. Çaba derken elbette vasıflı bir emekten söz ediyorum. Ötesi, umudun değil, başka kavramların alanına giriyor.”
“Ben, Daniel Blake” bir yanıyla İngiliz işçi sınıfına yakılmış bir ağıt olarak izlenebilir. Ancak kanımca bu filmi asıl ilginç kılan özelliği, içinde aşk öyküsü barındırmayan, başrollerini zalim, soğuk ve uzak devlet ile hakkını arayan yurttaşın oynadığı bir melodram olması.
Seren Yüce’nin filmlerindeki aileler bir yandan cinsiyetçi, milliyetçi ve devletçi geleneksel Türkiye’nin, öte yandan küresel kapitalist ve neo-liberal “matriks”in avucunun içindedirler. Yani sıradan faşizmin 21. yüzyıl sürümüne teslim olmuşlardır.
İster “doğal, iyi ve basit olan”a sevdalı Rousseau’nun yürüme tutkusundan, isterse banliyöleşmenin yürüme ve demokrasi üzerindeki etkilerinden bahsetsin “Yürümenin Tarihi”nin merceği daima özgürlük, eşitlik, toplumsal cinsiyet, ekoloji ve emek meselelerine odaklanıyor.