Tek dileğim, salgın bitince, yeniden hatırladığımız iyilik ve vicdanın egemenliğinin devam etmesidir. Belediye ve mahallelilerin kurduğu dayanışma ağları buna en güzel örnek.

Her şey biraz sinemalaştı, ekrana taşınmak anlamında. Uzun sürerse, çevrimiçinde yenilikler de ortaya çıkabilir. Doğrudan demokrasiye doğru!

“Hiçbir şeyin garantisi yok” üst metni, evin atmosferinde asılı duruyor. Başta rahatsız oluyordum, “yine mi sen?” diye. Sonra “madem öyle” ruh haline girdim.

Devletimizin süreci olağanüstü iyi yürütmesi nedeniyle gündelik hayatımız etkilenmedi. Twitter’a daha az girdik, eve televizyon aldık. Böylece merkez medya haberlerine inancımız katlanarak arttı.

Anlamlı bir yaşam için, halihazırda ölmüş olmayı kabullenmek, kelleyi koltuğa almak, ölümü düşünmeme ya da ölüm yokmuş gibi yapma çabasından vazgeçmek şart.

Siyaset alanında ekonomik çöküntünün neden olduğu bir değişiklik olacaktır elbette. Ne var ki bu değişikliğin, sırf bu salgının teşvik ettiği bir iyileşmeye paralel olması çok uzak ihtimal.

Bundan sonra kültür-sanat hayatını çok zor bir dönem bekliyor. Artık prekarya meselesini sürekli konuşmak ve çözümler aramak zorundayız.